«Абҵарамза 6» аревизиақәа рыбжьара аиԥшымзаара

Содержимое удалено Содержимое добавлено
Odtąd co noc urządzano mu tę samą historję, której powodu nie rozumiał. Gdy zasnął, wpadali, budzili go, kazali mu się ubierać i wiedli przez długie, milczące korytarze, oświetlone elektrycznością z rzędem czarnych, zamkniętych drzwi po obu bokach. Z początku robiło to na nim wielkie wrażenie, drżał z zimna i wzruszenia i nie mógł już usnąć do samego rana, pełen nieokreślonych lęków i okropnych przeczuć.  Zczasem jednak przyzwyczaił się, drwił z tych przeprowadzek i do tego stopnia nawet ośmieli
м Откат правок 188.58.114.228 (обсуждение) к версии Surprizi
Ахҵарақәа: замена откат
 
Ацәаҳәа 1:
Odtąd co noc urządzano mu tę samą historję, której powodu nie rozumiał. Gdy zasnął, wpadali, budzili go, kazali mu się ubierać i wiedli przez długie, milczące korytarze, oświetlone elektrycznością z rzędem czarnych, zamkniętych drzwi po obu bokach. Z początku robiło to na nim wielkie wrażenie, drżał z zimna i wzruszenia i nie mógł już usnąć do samego rana, pełen nieokreślonych lęków i okropnych przeczuć.
 Zczasem jednak przyzwyczaił się, drwił z tych przeprowadzek i do tego stopnia nawet ośmielił, iż pewnej nocy powiedział dręczycielom:
 — Nie chcę, nie wstanę!
 — Co?... Dlaczego?... Naczelnik, kapitan kazał zmienić celę.
 — Możecie we dnie to robić!... Przyjdźcie jutro! Poco budzić mnie po nocy?!
 — Rozkaz.
 — Co — rozkaz! Rozkaz mnie się nie tyczy: nie jestem wojskowy! W prawidłach nic nie powiedziano, że mam co noc wstawać, ubierać się, chodzić!...
 Wskazał ręką na wiszące nad łóżkiem na grubej tekturze prawidła.
 — Nu, nu!... Wstawaj pan, nie gadaj!... Tu niema żartów!
 — Ani myślę!
 Leżał dalej wyciągnięty na pościeli i patrzał z ukrytą wesołością na zakłopotane twarze żandarmów.
 — Cóż, ty naprawdę nie będziesz się odziewał? — spytał wreszcie stary żandarm grubjańsko.
 — Nie!
 — Zaraportuję o tem naczelnikowi!...
 — Raportuj sobie, a ja nie wstanę!
 Żandarm chwilę się wahał, poczem skinął głową na posługaczy:
 — Bierzcie go!...
 Gawar postanowił zachowywać się zupełnie biernie, gdyby zechcieli go ubrać przemocą; ale zamiast tego posługacze podchwycili go wraz z łóżkiem i ponieśli jak zwykle korytarzami. Konwój — z karabinami w ręku — jeden żołnierz na przedzie, a drugi ztyłu, — towarzyszył mu z wielką powagą. Gawar o mało śmiechem nie parsknął, tak to wszystko wydało mu się zabawnem.
 Zanieśli go uroczyście do celi w innem skrzydle, gdzie dotychczas jeszcze nie był i zostawili samego. Usnął natychmiast, nie nazbyt zaniepokojony groźbą raportu.
 — Taka nuda! Niech mię wezwą do kancelarji! Zapytam się, dlaczego nie wyprowadzają mnie na spacer?... Albo poproszę o książki!... Zawsze się czegoś dowiem!... — obiecywał sobie drugiego dnia rano.
 Odtąd co noc urządzano mu tę samą historję, której powodu nie rozumiał. Gdy zasnął, wpadali, budzili go, kazali mu się ubierać i wiedli przez długie, milczące korytarze, oświetlone elektrycznością z rzędem czarnych, zamkniętych drzwi po obu bokach. Z początku robiło to na nim wielkie wrażenie, drżał z zimna i wzruszenia i nie mógł już usnąć do samego rana, pełen nieokreślonych lęków i okropnych przeczuć.
 Zczasem jednak przyzwyczaił się, drwił z tych przeprowadzek i do tego stopnia nawet ośmielił, iż pewnej nocy powiedział dręczycielom:
 — Nie chcę, nie wstanę!
 — Co?... Dlaczego?... Naczelnik, kapitan kazał zmienić celę.
 — Możecie we dnie to robić!... Przyjdźcie jutro! Poco budzić mnie po nocy?!
 — Rozkaz.
 — Co — rozkaz! Rozkaz mnie się nie tyczy: nie jestem wojskowy! W prawidłach nic nie powiedziano, że mam co noc wstawać, ubierać się, chodzić!...
 Wskazał ręką na wiszące nad łóżkiem na grubej tekturze prawidła.
 — Nu, nu!... Wstawaj pan, nie gadaj!... Tu niema żartów!
 — Ani myślę!
 Leżał dalej wyciągnięty na pościeli i patrzał z ukrytą wesołością na zakłopotane twarze żandarmów.
 — Cóż, ty naprawdę nie będziesz się odziewał? — spytał wreszcie stary żandarm grubjańsko.
 — Nie!
 — Zaraportuję o tem naczelnikowi!...
 — Raportuj sobie, a ja nie wstanę!
 Żandarm chwilę się wahał, poczem skinął głową na posługaczy:
 — Bierzcie go!...
 Gawar postanowił zachowywać się zupełnie biernie, gdyby zechcieli go ubrać przemocą; ale zamiast tego posługacze podchwycili go wraz z łóżkiem i ponieśli jak zwykle korytarzami. Konwój — z karabinami w ręku — jeden żołnierz na przedzie, a drugi ztyłu, — towarzyszył mu z wielką powagą. Gawar o mało śmiechem nie parsknął, tak to wszystko wydało mu się zabawnem.
 Zanieśli go uroczyście do celi w innem skrzydle, gdzie dotychczas jeszcze nie był i zostawili samego. Usnął natychmiast, nie nazbyt zaniepokojony groźbą raportu.
 — Taka nuda! Niech mię wezwą do kancelarji! Zapytam się, dlaczego nie wyprowadzają mnie na spacer?... Albo poproszę o książki!... Zawsze się czegoś dowiem!... — obiecywał sobie drugiego dnia rano.
 Odtąd co noc urządzano mu tę samą historję, której powodu nie rozumiał. Gdy zasnął, wpadali, budzili go, kazali mu się ubierać i wiedli przez długie, milczące korytarze, oświetlone elektrycznością z rzędem czarnych, zamkniętych drzwi po obu bokach. Z początku robiło to na nim wielkie wrażenie, drżał z zimna i wzruszenia i nie mógł już usnąć do samego rana, pełen nieokreślonych lęków i okropnych przeczuć.
 Zczasem jednak przyzwyczaił się, drwił z tych przeprowadzek i do tego stopnia nawet ośmielił, iż pewnej nocy powiedział dręczycielom:
 — Nie chcę, nie wstanę!
 — Co?... Dlaczego?... Naczelnik, kapitan kazał zmienić celę.
 — Możecie we dnie to robić!... Przyjdźcie jutro! Poco budzić mnie po nocy?!
 — Rozkaz.
 — Co — rozkaz! Rozkaz mnie się nie tyczy: nie jestem wojskowy! W prawidłach nic nie powiedziano, że mam co noc wstawać, ubierać się, chodzić!...
 Wskazał ręką na wiszące nad łóżkiem na grubej tekturze prawidła.
 — Nu, nu!... Wstawaj pan, nie gadaj!... Tu niema żartów!
 — Ani myślę!
 Leżał dalej wyciągnięty na pościeli i patrzał z ukrytą wesołością na zakłopotane twarze żandarmów.
 — Cóż, ty naprawdę nie będziesz się odziewał? — spytał wreszcie stary żandarm grubjańsko.
 — Nie!
 — Zaraportuję o tem naczelnikowi!...
 — Raportuj sobie, a ja nie wstanę!
 Żandarm chwilę się wahał, poczem skinął głową na posługaczy:
 — Bierzcie go!...
 Gawar postanowił zachowywać się zupełnie biernie, gdyby zechcieli go ubrać przemocą; ale zamiast tego posługacze podchwycili go wraz z łóżkiem i ponieśli jak zwykle korytarzami. Konwój — z karabinami w ręku — jeden żołnierz na przedzie, a drugi ztyłu, — towarzyszył mu z wielką powagą. Gawar o mało śmiechem nie parsknął, tak to wszystko wydało mu się zabawnem.
 Zanieśli go uroczyście do celi w innem skrzydle, gdzie dotychczas jeszcze nie był i zostawili samego. Usnął natychmiast, nie nazbyt zaniepokojony groźbą raportu.
 — Taka nuda! Niech mię wezwą do kancelarji! Zapytam się, dlaczego nie wyprowadzają mnie na spacer?... Albo poproszę o książki!... Zawsze się czegoś dowiem!... — obiecywał sobie drugiego dnia rano.
 
{{Акалендар|{{CURRENTYEAR}}|11}}
'''Абҵарамза́ 6''' (Абҵарамза́ фба́), ''Ноиа́бр 6'', ''Абҵара́ 6'' — [[григориантәи амзар]] 310 тәи [[амш]] (311 тәи амш [[ашықәс ду]] ала) ауп. [[Ашықәс]] анҵәамҭанӡа иаанхоит 55 мшы.